คุณแค่ แค่คุณ (Only You)

ทักทาย

สวัสดีค่ะ มือพายเองค่ะ

เขียนวายเรื่องแรงเนื่องจากต้องการสนองความฟิน

จากคู่วายที่เราแอบฟินอยู่ตอนนี้

(ดูจากแทคได้เลย)

แอบสปอย ~ .อ.. ฟ.. แค่นี้ ฮ่า ๆ

อยากคุยอะไรกับไรท์ ทักมาได้นะ มีทวิตเตอร์อยู่

“ไม้พายสะท้านคลื่น”

มาพูดคุยกันได้น้า หรือ จะมาตามให้มาแต่งต่อก็ได้ หุหุ

สุดท้ายขอฝาก คุณแค่...แค่คุณ (Only You) ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะงับ อาจจะดราม่านิด ๆ แต่เชื่อได้ว่าจัดหนักให้ฟินแน่นอน เป็นเนื้อหาที่หนักหน่วง แต่ก็ซึ้งกินใจ ค่อย ๆ เรียนรู้กันไปนะคะ

บทนำ

จิ๊ด ๆ

     เสียงหนูบ้านตัวใหญ่กำลังจิกกัดลังกระดาษที่ใส่อาหารกระป๋องอยู่ริมห้อง ถึงแม้ภายในห้องแคบ ๆ นี้จะไม่มีไฟดวงใดให้ความสว่างได้เท่ากับแสงจันทร์สาดเป็นลำส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็กนั้นแล้ว แต่แค่นั้นก็เพียงพอให้เห็นเด็กน้อยใบหน้าซูบผอม ในมือถือซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป รอบข้างเต็มไปด้วยน้ำขวดวางสะเปะสะปะ เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยของเสียจากการขับถ่ายของเขา ดวงตาช้ำลึกจากการร้องไห้ไม่หยุดมาตลอดสามวันเต็ม ๆ

     “อะ” เด็กชายยื่นซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปให้เจ้าหนูน้อยตัวนั้นด้วยมือที่สั่นไหว

     “แรงก็ไม่มี หิวก็หิวยังจะแบ่งอีกเหรอ” เสียงแหบพร่าของเด็กชายอีกคนเอ่ยขึ้นมา และดึงมือของเขากลับไป ทำให้เด็กคนนั้นหันกลับมามอง นัยน์ตารื้นขึ้นมา

     “แต่มันอาจจะหิวนะ” เสียงเศร้าใจ มองเด็กชายอีกคนด้วยแววตาเว้าวอน

     “แต่ถ้าให้มันไป เราก็จะเป็นคนหิวแทนนะ ทนไหวเหรอ”

     คำถามสุดท้ายทำเด็กชายนึกถึงครั้งแรกที่เขาท้องว่างหิวโซ เขาไม่เคยรู้สึกหิวขนาดนั้นมาก่อน หิวทั้งน้ำหิวทั้งข้าว เขาร้องเรียกคนข้างนอก ใครก็ได้ช่วยมาเปิดบานประตูนี้ออกให้ที แต่ก็ไม่มีใครได้ยิน รอแล้วรออีกจนทนไม่ไหว คุ้ยหาอะไรก็ได้ประทังความหิว เมื่อได้เจอลังใส่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ยังไม่ได้แกะ มือน้อยใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีฉีกมันออก เขายังจำได้ที่คนดูแลของเขามักดุเวลาแอบกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบไม่ใส่น้ำร้อน เขาชอบกินมันเป็นขนมกรุบกรอบเพลิน ๆ แต่ตอนนี้เขาต้องกินมันแทนข้าว เขาไม่เคยรู้สึกอยากให้คนดูแลจับได้แล้วดุด่าเขาเท่าตอนนี้...ยังไงก็ได้ เขายอมโดนกักบริเวณ เขายอมโดนตี ขอแค่เพียงพาเขาออกไปจากที่นี่ที เขากลัวจะแย่อยู่แล้ว

     เด็กชายที่ดูแข็งแกร่งทางด้านอารมณ์มากกว่า ใบหน้าไม่มีแม้แต่รอยคราบน้ำตา กำมือแน่น กล่อมตัวเองในใจว่าเขาจะเข้มแข็ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จนกระทั่งเกิดเสียงดังคลื่นใหญ่ทำเอาพื้นที่นั้นสั่นสะท้าน...เสียงฟ้าผ่า! ให้ตายสิ แค่อยู่ในห้องมืดแคบแบบนี้พวกเขาก็จะแย่อยู่แล้ว ทำไมถึงไม่มีใครตามหาเขาเสียที

     “ไม่นะ! กลัวแล้ว ๆ” เด็กชายขวัญอ่อนสะดุ้งโหยง ขดตัวโค้งต้องการฝังตัวเองไปกับตู้ไม้เก่า ๆ ที่เขาพิงอยู่นี้เสียให้ได้ อย่างน้อยเป็นตู้ก็ไม่ต้องกลัวเสียงฟ้าผ่าหรือรู้สึกหิว

     “หม่าม้าอยู่ไหน ทำไมไม่มาหาเสียที หม่าม้าโกหก ทุกคนโกหก”

     ท่ามกลางสายฟ้าฟาดด้านนอกหน้าต่าง ฝนตกกระหน่ำ อุณหภูมิเริ่มหนาวเย็นขึ้น ร่างบางเริ่มหนาวสั่น เด็กทั้งสองนั่งเบียดชิดกัน เอื้อมแขนไปกอดอีกฝ่ายเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น

     “หม่าม้าจะมารับเราไหม” เสียงอ่อนแรงของเด็กที่ตาแดงก่ำเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงฝนกระหน่ำ

     “มาสิ หม่าม้าบอกว่าจะมา” อีกเสียงที่เริ่มจะอ่อนแรงพอกันเอ่ยปลอบ เพิ่มความเชื่อมั่นให้กับอีกฝ่าย

     “กลัวจัง กลัวไหม”

     คำถามทำให้ผู้ฟังที่พยายามเข้มแข็งมาเนิ่นนานเริ่มอ่อนไหว จะให้เขาเข้มแข็งไปตลอดได้อย่างไร เขาเป็นเพียงเด็กชายอายุหกขวบเองนะ เขาอยากจะตอบกลับว่าเขากลัวมาก ไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อน ถ้าคำถามนี้ไม่ได้ออกมาจากปากของฝั่งตรงข้ามที่ต้องการให้เขาตอบอีกอย่างหนึ่ง

     “ฉันยังอยู่นี่ ไม่ต้องกลัวนะ” บีบมืออีกฝ่ายแน่นเพื่อสร้างความมั่นใจ

     “ใช่ เราจะไม่เป็นไร เรายังมีกันและกันอยู่ เราจะไม่กลัว” เสียงสั่นสู้ เอ่ยพร้อมน้ำตาที่กำลังจะหยดไหลเพราะกำลังใจดีจากคนด้านข้าง

เปรี้ยง!

     สายฟ้าฟาดดังราวกับมาผ่าลงมาอยู่ในห้องนี้ เด็กชายกรีดร้อง เรียกหามารดาที่ไม่ยอมมาหาเขาเสียที เสียงร้องดังลั่นออกมาจากบ้านหลังโต แต่รอบข้างกลับเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ เหมือนไม่มีใครดูแลมาแล้วหลายวัน ภายนอกมืดครึ้ม ไร้ซึ่งแสงจากหน้าต่างบานใดราวกับไม่มีใครอาศัยอยู่ มีเสียงร้องโหยหวนที่เริ่มจางหายไปเพราะเสียงฝนที่กระหน่ำตกลงมากลบ